Net alsof voor mij de maat van mijn oorlogsleed nog niet volledig leek gevuld, kreeg ik op 12/2/1945 een oproep tot legerdienst. Ik zou worden aangeworven om in dienst te treden bij het Engels leger.
Een snelcursus politieopleiding, gevolgd door examen, waarin ik als primus slaagde, bezorgde mij vanwege de officierinstructeur een uitzonderlijke vermelding voor mijn behaald resultaat.

Begin 1943 kreeg ik een oproepingsbevel (zie bijlage 1) voor verplichte tewerkstelling in Duitsland.
Ik diende mij aan te melden bij de “Werbestelle” in Hasselt.  Ik fietste er naartoe, maar meldde me niet aan het loket, omdat een paar collega's, oud-medestudenten van mij, vlak voor mijn neus, Berlijn-Spandau, als werkbestemming kregen.
Ik ben dan maar huiswaarts gekeerd en bleef gewoon voor de klas.
Na herhaalde oproepen en evenveel weigeringen, werd mijn toestand steeds hachelijker.

Om zich werkelijk een idee te kunnen vormen over het kampleven, moet men het echt wel hebben ervaren. Totaal gebrek aan hygiëne en sanitair comfort tartte elke verbeelding.
Zich eens kunnen wassen met zeep was er in vele weken niet meer bij. Zich scheren bij gebrek aan scheergerief al evenmin. Van ondergoed en kleren wisselen was geen sprake, trouwens sliepen we
gedurende weken met al onze bovenkleren aan.
Koppel dit alles aan de nooit aflatende luizenplaag met de daarbij horende slaaploze nachten en de knaging van een niet te verzadigen hongergevoel. Deze belevenissen, samen met een prangend heimwee naar onze verre thuis, waarvan niemand van ons tot dan toe enig teken van leven had vernomen, schiepen bij de meesten onder ons een sfeer van gelatenheid, bij anderen een gevoel van opstandigheid, bij enkelen zelfs wanhoop.

Laatste meidagen 1940.
Ons verblijf in Trier was van korte duur, want amper twee dagen nadat we in dat kamp werden binnengedreven, draaide de kamppoort opnieuw voor ons open voor alweer een voettocht met bestemming het station van Trier.  In klaarstaande goederenwagons zouden we voor meer dan 50 uren op transport worden gezet, richting oostwaarts.
Zonder enig voedsel noch drank, zouden we hier starten voor een lange, bange tocht.
Bij het dichtklappen en vergrendelen van de logge schuifdeuren werd het even stil.
Akelig stil.
Een paar smalle verluchtingsraampjes, met schuin naar buiten en naar beneden gerichte lamellen, zouden amper voor wat frisse lucht zorgen en waren mede oorzaak van haast volledige duisternis tijdens het ganse verloop van onze tocht.

Frans Pieters is voor de oudere generatie Palenaars een begrip.  Frans was gehuwd met Reine Vandenhove,  zus van de juwelier (“Frans de horlogemaker”) in de Heldenlaan. Hij werd onderwijzer, eerst in de jongensschool van Paal, Bolderberg en later in Tervant,  waar hij opgegroeid was in het talrijke gezin van Hendrik Pieters en Maria Reynders.  Hendrik was zelf ook onderwijzer in Tervant, maar daarnaast fotograaf en nog zoveel meer.
In juni 2008 vertrouwde Frans zijn herinneringen aan de moeilijke oorlogsjaren toe aan het ‘verduldige papier’.  Dochter An gaf ons toestemming voor publicatie.
Frans werd geboren in 1921, was dus goed voor 17 levensjaren toen in mei 1940 de Tweede Wereldoorlog uitbrak.  Hij studeerde toen, samen met nog enkele jonge Palenaars, oa. Louis Peeters, voor onderwijzer aan de normaalschool in Mechelen-aan-de-Maas.  Deze laatste kent u beter als Ludo Laagland,  van zijn hand publiceerden we eerder al ‘De Vlucht’,  memoires van bij de bevrijding.

De memoires van Frans Pieters overlopen een periode van ongeveer 6 jaar:  van zijn vlucht voor de aanstormende Duitsers, over zijn krijgsgevangenschap, zijn verplichte tewerkstelling in de mijn, tot zijn eigen legerdienst in 1945.
Nu we zelf ooggetuige zijn van een nieuwe oorlog in Europa, leert dit verslag ons hoe kostbaar de vrede wel is en hoeveel ellende en onrecht een oorlog met zich meebrengt.  Waren we dit vergeten ?