Hedde gè hur of hum vur d’oarighèd al een oarighèdje gekocht ?   

Aardig zijn voor mekaar, dat wil Sint Valentijn ons wijsmaken.  We moeten iets kopen zegt de commercie.  Ja, ik wil wel,  na een jaar ruziën is zo’n vroeg lenteoffensief geen slecht idee om de loopgravenoorlog te beëindigen.  De witte vlag.

Een oarighèdje gève en ’t ès wie’er zoe wiet as póppestrónt !  

Poppenstront ?  Waar haalt de spreker van oud-Buitings dat nu vandaan ?  Een beetje research leert mij dat de Nederlandse uitdrukking “zo fijn als gemalen poppenstront”  iets betekent als overdreven godsdienstig …   Zo wit als poppenstront moet dan staan voor “overdreven aardig zijn voor mekaar” zeker ?  Maar waarom is die poppenstront zo wit en zo fijn ?  Mijn middeleeuwse nieuwsgierigheid dwingt mij tot een dissectie van die pop.

Beste lezer,  wat ik had kunnen verwachten wordt ook bewaarheid.  Mijn Schanulleke blijkt een Prinses Zagemeel te zijn,  gevuld met zagerijmsel, wit en fijn.  Poppenkak heeft de kleur van de witte vlag, maar is verder volkomen reuk- en smaakloos. 

Ontgoocheling is natuurlijk mijn straf.  De liefde hoor je niet aan een dissectie te onderwerpen,  een pop dient ook maar als Ersatz om de moederliefde te oefenen die later nog zal komen.  Poppenstront is je deel als je die droom doorprikt.  Zo verneem ik tussendoor op het Alwetende Internet dat het Amerikaans-Engelse woord ‘poppycock’ ooit ontleend is aan het Nederlandse poppenkak.  Daar betekent het nu gewoon ‘onzin’.  Zo gaat dat in de wereld van de woorden.

Op 14 februari bedrijven wij met zijn allen dus de overdreven liefde.  Tenzij je vergeetachtig begint te worden.  Soms is leeftijd een prachtig excuus.  Maar wacht eens, las ik daarnet niet op seniorennet dat aan de oorsprong van die vermaledijde Valentijnsdag gewoon de Romeinse vruchtbaarheidsfeesten lagen ?  En dat die destijds even gewoon op orgieën eindigden ?

Een oarighèdje gève en ’t wèèrt héi wie’er zoe wiet as póppestrónt.  Ich zèn kerjeus.