In 1700 echter was een godvruchtig en godvrezend leven het” nec plus ultra “ van ieder menselijk bestaan. God was alfa en omega voor ieder mens, zoals men dat nu nog zo mooi zegt in de kerk. Kijk maar eens naar de dominantie van de religieuze kunst in die tijd.

Zodra de gelovigen van Paal ingelicht waren over de reactie van de pastoor van Beringen en van de Magistraat, schakelde men op de Buiting over in een hogere versnelling .

Er werden schriftelijke getuigenissen verzameld. Michiel Reynders, burgemeester van Meelberg, verklaarde dat Elisabeth Burchmans, een meisje van 21 jaar, die een wonde had aan haar been, plots onwel werd op de schans waar de mensen zich hadden teruggetrokken. Ze dacht dat ze ging sterven. Door een bloedvergiftiging?

Michiel werd erbij geroepen. Hij besloot onmiddellijk naar Beringen te vertrekken , op zoek naar een dokter of een priester om de laatste sacramenten toe te dienen. Het was al avond en Beringen was bezet door een vreemd garnizoen soldaten. Michiel mocht Beringen niet meer binnen. Zelfs met drinkgeld kon hij de wacht niet omkopen om de stadspoort open te doen. Michiel moest wachten tot ’s anderendaags ’s morgens. Toen Michiel ’s anderendaags met de priester van Beringen de schans in Meelberg bereikte, was het meisje al overleden.

Dezelfde Michiel Reynders getuigde dat hij met een soldaat die bij hem ingekwartierd was naar Beringen trok om er een vroedvrouw te gaan halen voor zijn vrouw die moest bevallen. De poorten van Beringen waren echter al dicht. Ze boden twee stuivers aan de wachter. Tevergeefs!

De soldaat die bij Michiel was gaf het niet op. Hij dreef zijn paard over de bevroren gracht en kon zo op de stadswallen geraken. Hij gaf een stuiver aan de wachtoverste en ook een aan de wacht en mocht toen binnen. Hij zocht de vroedvrouw op, zette ze achter op zijn paard en reed in volle vaart naar het huis van Michiel waar hij nog net op tijd aankwam om moeder en kind te redden.

Simon Put van Brelaar vertelde dat, toen hij peter mocht worden van het kind van Jan Theunis, hij samen met de vroedvrouw, de meter en nog enkele buurvrouwen naar Beringen trok om het kind te laten dopen. Toen het gezelschap aankwam bij de brug aan de Paaldervoort stelde de vroedvrouw vast dat ze met een lijkje op weg was. Het kind zou onderweg overleden zijn. Niemand wist of het kind onderweg een nooddoop zou gekregen hebben van de vroedvrouw. Een ramp in die tijd.

Weet je wat die van Beringen achteraf durfden te beweren? Zij beweerden dat de “kliek” van de Buiting , zoals dat gewoonlijk ging, teveel gepimpeld had ,vooraleer naar Beringen te vertrekken.

Naast allerlei getuigenissen over in hun ogen ernstige gebeurtenissen die te maken hadden met het feit dat Paal geen afzonderlijke parochie had, had de Buiting nog een nieuw argument gevonden. De Paaldervoort, in het broek tussen Beringen en Paal , nu de Zwarte Beek genoemd, overstroomde regelmatig en maakte alle verkeer tussen Paal en Beringen totaal onmogelijk.

In Beringen werd dan weer gesteld dat die van de Buiting de beek zelf moesten onderhouden .

Wat de ontoegankelijkheid van Beringen via de stadspoorten betreft , stelde Beringen dat de wallen van de stad op wel tien plaatsen konden beklommen worden.

De pastoor van Beringen deed de deur helemaal toe met zijn uitspraak: “Quomodo stat sola ecclesia populo; ablata est ab ea omnis decor eius… (profeet Jeremia) Of vertaald: “Hoe staat ze daar zo vereenzaamd de kerk! Door het volk verlaten is haar pracht ontroofd.”

De gelovigen van de Buiting moesten mee zorgen voor de “grandeur” van de kerk van Beringen . Jawadde!

André Luyten (wordt vervolgd)