Lijst nr. 3 was een Katholieke , Vlaamse Lijst die opkwam voor het algemeen welzijn, voor de klassenverzoening en voor de gemeenschap. 

Je kan dat pamflet samen met vele andere interessante documenten vinden op een mooie, rondreizende informatietentoonstelling in “Le Grand Hornu” vlakbij Bergen over de “Vlaamse migranten in Wallonië”. Er is ook een boek verschenen over hetzelfde onderwerp uitgegeven bij Lannoo. 

Een interessante tentoonstelling om te bezoeken met een Waalse gids. Hij/zij legt tijdens de rondleiding toch wel andere accenten over dit kolossaal migratieverhaal, dan wat wij in Vlaanderen gewoon zijn te horen. 

Loop ik daar na het einde van de rondleiding een oudere vrouw tegen het lijf die hoorde dat wij Nederlands spraken en die spontaan vertelde dat zij tot de groep van Vlaamse migranten behoorde omdat haar vader, afkomstig uit “Bachten de Kupe”, uitgeweken was naar St.Symphorien, een deelgemeente van Bergen. 

“St.Symphorien, mevrouw, daar ben ik nog ooit gaan spreken op een zondagnamiddag voor de Vlaamse boeren uit de streek, in een zaal naast de kerk”. 

“Ik was daar verantwoordelijk voor de organisatie van die namiddag”, ging de vrouw verder. 

“Lekkere taart dat ze daar hadden. Ongelooflijk!”, zei ik.” “ 

"Daar zorgde ik voor”, zei de vrouw. 

“Wat is de wereld toch klein”, zei ik. 

"Ja, Meneer ’t is waar… " 

“En hoe is het hier met de Vlamingen?”, vroeg ik. 

“Goed, goed Meneer”, zei de vrouw. “Het zijn hier op ons dorp toch zulke lieve en vriendelijke mensen. Da’s ongelooflijk. Ik heb nog nooit, zolang ik hier in Wallonië woon, woorden gehad met iemand van ons dorp.” “Wij hebben wij hier altijd goed kunnen boeren, Meneer. Het is hier goeie grond en het is heel rustig om hier te wonen. Onze kinderen hebben allemaal goed kunnen studeren. Ze zijn nu het huis uit en stellen het wel. Meer moet dat niet zijn.” 

Haar dochter die naast haar stond beaamde wat haar moeder vertelde. 

Ik moest onmiddellijk denken aan de vele mensen die de laatste jaren in Paal zijn komen wonen, elders geboren en opgegroeid. Zouden zij ook zo lovend spreken over de “autochtone Palenaren” als “zulke lieve en vriendelijke mensen”, als ze in hun geboortestreek terugkeren of als ze praten met andere mensen over hun dorpsgenoten? 

Lief zijn voor mekaar, dat zou wel eens het verschil kunnen maken, tussen dorpen en tussen steden. Lief zijn voor mekaar: het handelsmerk van een dorp met toekomst! 

Zou Bond zonder Naam daar iets kunnen mee doen? Het kost niets en je kunt het niet afschuiven op de gemeente of op een andere instantie.

Gust Luyten