24-2-1941 Onze scholen gesloten !
Toen we donderdag, 6 februari, als naar gewoonte opgeruimd naar de school kwamen, vernamen we daar dat onze klassen moesten gesloten worden uit vrees voor een besmettelijke ziekte welke heerschte: de kroep.
Ofschoon wij nog niet moesten treuren bij droevig overlijden van kinderen, hadden er zich toch reeds ernstige gevallen voorgedaan. Deze voorzichtigheidsmaatregel werd genomen dor onze parochiale en gemeentelijke overheid, op aanraden van den heer dokter, welke goed op de hoogte was van den toestand, gezien hij de meeste zieken verzorgde.
In naburige gemeenten: Heusden, Beverlo, Oostham, Heppen, heeft die vreeselijke kwaal erg gewoed en heeft menige slachtoffertjes geëischt. De bevolking van Paal vreesde nu des te meer omdat er twee jonge lieden aan een keelziekte bezweken waren. Heel gretig ontvingen wij dit nieuws niet, omdat het juist verlof wierd in 't midden van onzen besten schooltrimester, doch gewillig schikten we ons naar de gegeven verordeningen en trachtten ons thuis nuttig te maken door onze lieve moeder in al haar huiselijke bezigheden behulpzaam te zijn.
Tijdens dit onverlangend verlof heeft de griep sommigen onder ons bezocht en hen enkele dagen in 't bed of achter de warme kachel gehouden. Nu zijn de schoolkinderen, God zij dank, weer allen springlevend en met ware blijdschap vernamen we gisteren het nieuws van de heropening.
Met veel vreugd, moed en ijver hernamen wij dezen morgen onze schooltaken en maakten het voornemen, van zoo mogelijk, tenminste gedeeltelijk het verlorene in te winnen. Moge de goede God ons zwak pogen te helpen en zegenen !
hierboven: het vlot in Tervant, geladen met schoolkinderen
het vlot in Godsheide, omgekanteld. Een schipper probeert hulp te bieden ...
25-2-1941 Het droevig ongeval te Godsheide
Vrijdag, 14 februari, deed zich te Godsheide, nabij Hasselt, een droevig ongeval voor. Het anders zoo vredig dorpje is nu in diepen rouw gehuld.
Hoe kan het ook anders ? Vijfendertig onschuldige kinderen die zulk een tragischen dood vonden. Arme kleintjes ! ...
Zij waren de zonnetjes van 't huis en nu werden zij zoo plotseling van hun dierbare ouders weggerukt. Arme, ongelukkige vaders en moeders !
Hoe moeten ze niet lijden onder het verlies van hun lieve kinderen ? Ja, ze lijden wel, maar niet lang. Ze weten immers hoe gelukkig nu reeds hunne kleintjes zijn in het andere leven.
Dinsdag, 18 februari, had de teraardebestelling plaats van de vijfendertig slachtoffertjes. Van aan de Maastrichterpoort te Hasselt tot aan 't nederig kerkje te Godsheide was het een stoet van bloemen en rouwkransen. Niemand dan de familie van deze ongelukkige kinderen mocht er binnen.
Een oogenblik keek men naar de onder bloemen bedolven kistjes, om dan weer uit te barsten in tranen en diegenen, die hen zoo dierbaar waren, te beweenen.
Reeds van maandagmorgen hadden de zerkjes er gerust onder de blanke bloemenkransen, zinnebeeld van hun reine kinderzieltjes.
Onder de plechtige H. Mis werden de prentjes uitgedeeld, waarop de namen van de kinderen, 26 jongens en 9 meisjes, gedrukt stonden.
Na de H. Mis sprak Monseigneur Kerkhofs een lijkrede uit, die iedereen ontroerde.
Het "libera me" weerklonk door het enge kerkje, de zerkjes werden gezegend.
Het kerkhof moest worden vergroot, om deze jeugdige slachtoffers een begraafplaats te bezorgen. Links van de kerk werd er een nieuw ingewijd. In het midden werd een groot kruis geplaatst, ter herinnering aan de vijfendertig onschuldige slachtoffers.
Heel het kerkhof was gevuld met de familieleden van de dierbare dooden.
Dan ... nog een afscheidsgroet, een gebed en ten laatste nog een kruis en de kistjes ploffen in de aarde. Het zand vult den kuil en ons lieve kleintjes rusten voor eeuwig.
Welk roerend schouwspel kreeg men hier te zien ? Velen waren er als waanzinnig van droefheid. Eindelijk ... stil en ingetogen keert men huiswaarts.
Vaarwel .... rust zacht .... dierbare dooden, in den hemel zullen we elkaar wederzien ... rust zacht ...
