Met een kleine maar mooie tentoonstelling fleurt Ani de gang in Ocura op.
Het was Hans die haar vroeg om – net als zijn vader ooit – een tentoonstelling te houden in het woonzorgcentrum. Een uitnodiging waar Ani met plezier op inging.

Geen klassieke expo, wel een die helemaal verweven is met de dagelijkse werking van Ocura. De dienst Ontspanning organiseert er regelmatig activiteiten die enkele weken blijven staan, zodat bewoners samen met familie en vrienden kunnen deelnemen. Tussen die activiteiten door hangen de schilderijen van Ani, als stille metgezellen in de gangen.

Voor deze tentoonstelling koos Ani een belangrijke episode uit haar leven: de periode na het overlijden van haar echtgenoot, Paul Frison. Elk werk nodigt uit om even stil te staan, te kijken en te voelen wat het voor je betekent. Iedereen ziet iets anders, en juist dat maakt het waardevol.

Zo ook de schilderijen van de kraaien boven de Klitsberg. Eerst was er één kraai, die steevast op dezelfde plek zat. Met luid gekras riep hij een tweede erbij. Even maakten ze samen kabaal, waarna de tweede weer wegvloog. Later kwamen hele zwermen kraaien aangevlogen, om in de hoge takken nog wat met elkaar te keuvelen voor ze elkaar – en misschien ook de mensen beneden – een goede nacht wensten.

“Als je daar alleen naar kijkt,” vertelt Ani, “dan is het zoveel meer dan lawaai.”
Elk schilderij draagt zo’n verhaal in zich, net zoals bij andere kunstenaars. Dat maakt deze tentoonstelling zo mooi en geeft bewoners en bezoekers de kans om ervan te genieten.

Proficiat, Ani, met je werk — en dank je om het met iedereen in Ocura te delen. AC