De eerste lijn had ism dienstencentrum De Klitsberg in OC De Buiting een theatermonoloog voor iedereen van West Limburg dementie onder de aandacht gebracht. Kristel Vranken bracht de monoloog als kleindochter Spinnenkop van haar beginnende dementering van haar oma en ging zo verder in de stappen hoe het steeds verergerde. Dit met herkenbare kleine detailmomenten. Zo had oma een briefje naast haar bed dat ze ‘s morgens eerst thee moest zetten. Dit gedaan ging ze naar de frigo nam de melk en…en vroeg zich af waarom heb ik deze melk nodig. Ik zal wat mist in mijn hoofd gehad hebben zeker. De kleindochter komt op bezoek : dag oma, haar hoofd omhoog : wie ben jij. Oma toch ik ben het spinnenkop zoals je me altijd noemt. Ah er zat weer wat mist in mijn hoofd. Mil komt straks langs, oma , opa is toch al lang dood ah ja er zat wat mist in mijn hoofd. Daarop samen op weg naar de kapper, juist buiten zegt oma wacht even ik ben zo terug. Ze gaat terug binnen en aan de trap roept ze: Mil ik ben weg tot straks. De kapster moet haar haar hetzelfde kapsel dan dat van spinnenkop doen. Bij het naar huis gaan heeft ze ook een bruine strook in hat haar en zegt straks komt Mil langs. Spinnenkop denkt zal wat meespelen en zeg haar ja het kan zijn dat Mil straks langskomt. Waarop oma maar kind toch weet ge dan niet dat opa al jaren dood is! Dit is niet normaal dus gaat de dochter met haar moeder naar de dokter. Dementie, en het zal niet beteren alleen maar verergeren. Wat? Hoe? Wanneer? Veel vragen waar weinig antwoorden op zijn. Zo gaat het met Ups en Downs maar het verergert toch steeds. Men probeert nog verschillende manieren in de hoop dat het wat werkt zoals oa elke keer hetzelfde verhaal in de hoop dat het blijft hangen. Daar komt dan ook de zorg nog bij, thuis of laten opnemen in het woonzorgcentrum. Zo voelt de dochter zich op termijn de moeder van haar moeder. Beslissingen nemen samen met haar zus. Maar de mist wordt dichter en ook nog eens zwaarder, meer en meer valt er wat weg dat betekent dat op het lijstje steeds wat bijkomt. Je moet het ook kunnen volhouden, men begint op de tippen van de tenen te lopen, meer hulp organiseren, beurtsysteem. Nog een wandeling misschien de laatste. Ze komen voorbij een plein dat ze herkent van onder de oorlog en vertelt dan honderduit over wat de soldaten toen allemaal gedaan hebben, maar het heden is weg, een opname dringt zich op. De eerste week zo hectisch wat hebben we haar aan gedaan? Stilletjes aan valt het in de plooi, alles is samen in 1 WZC. Zingt mee met de oude liedjes, een kleinzoon van een andere bewoner speelt Saxofoon waar ze weg van is. Ze durft in tijdloosheid, de tijd, laat ze maar knutselen met tijd . Toch blijven er nog steeds vragen voor mijnheer Alzheimer: hoe gaan de laatste dagen verlopen, hoever kan men achteruit gaan met dementeren, blijft het gewichtsverlies duren,… Laten we de schone dingen onthouden, de liefde voor saxofoon. Na deze mooie monoloog en de begeleidende saxofoon kon men nog met een aangeboden drankje verder praten. Hoe waar getrouw het gebracht was, je kon je perfect erin meeleven. Het stuk gaf verschillende momenten in het leven met dementie mee. Verloopt het steeds zo? Neen er is geen draaiboek van wat er nog komt waardoor iedereen er over eens was: bespreek het tijdig met de arts vraag hulp laat je begeleiden door de maatschappelijk assistente, beleg samenkomsten met arts, maatschappelijk assistente, thuisverpleegster, thuishulp, familie zodat je steeds het beste van wat mogelijk is kan doen. AC
