Het was vroeg dag toen de bus van ons dekenaat Beringen in Houthalen vertrok en zo langs Heusden, Beringen, Paal en Oostham reed om de vele  pastorale medewerkers op te halen en dan naar Brussel te vertrekken. Onderweg nog enkel zware regenbuien maar toen iets na 8u dicht bij de Basiliek van Koekelberg de bus parkeerde kon men droog uitstappen. Een korte wandeling door de strenge bewaakte en afgezette omgeving naar de poort. Zonder de toegangsbrief en paspoort om te vergelijken kwam je niet door.  Nog een zelfde controle aan de ingangsdeur welke je toegewezen was. Om dan plaats te nemen in de grote imposante basiliek , ondergetekende André Caubergs mocht met de rolstoel samen met Dominique Annick en Ann Vanzeir (welke de 2 begeleiders van de dag waren)dicht bij de stoel voor de Paus  plaatsnemen. Hier kwam Mgr Cosijns zeggen dat de paus bij zijn vertrek ging langskomen. Mooi vooruitzicht van op een zeer goede plaats waar we alles konden volgen. Ondertussen was de paus bezig met een verrassingsbezoek aan daklozen om samen een ontbijt te nemen zo had hij donderdagavond ook al onverwacht een specifieke doelgroep op opvang van ouderen die het niet breed hebben. Terwijl spraken achtereen volgens: Mgr Herman Cosijns, eresecretaris-generaal van de bisschoppenconferentie van België, Mgr Lode Aerts, Bisschop van Brugge en Mgr Jean-Pierre Delville, Bisschop van Luik de aanwezigen toe. Met kijkend naar de deur die wagenwijd openstond kon men niet beter  verwijzen dat de deur van de Kerk steeds voor iedereen openstaat. We moeten ons vooral niet verstoppen en Zijn liefde ruimte geven. Een applaus toen men zag dat de paus aan de basiliek stopte, binnenkwam er het kruis kuste zich me wijwater besprenkelde en vervolgens de blije aanwezigen. Het was een binnenkomen met zijn gekend goedlachs gezicht tijd makend om handen te schudden kinderen een kruisje te geven en toen hij een zwangere vrouw zag kon hij het niet laten om er naar toe te gaan om het ongeboren kind te zegenen. Wat zorgde voor een zeer blije mama (later zou ze zeggen dat bij de vorige zwangerschap 2 jaar geleden het kind ook zijn zegen gekregen ) Nog een hellend vlak en vervolgens rechtsaf zodat hij plots voor ons was. Totaal verrast dat André wel een hand van de paus schudde maar voor een foto te laten maken was er geen tijd. Het deed deugd om zo dicht met de paus te zijn en een hand te hebben kunnen geven. Zo zie je maar joviaal hij is en de mensen centraal zet in zijn pontificaat en ook graag verast. Goed gezeten was het aan  Mgr Luc  Terlinden Aartsbisschop van Mechelen-Brussel om de paus welkom te heten in onze multiculturele samenleving moet de kerk een teken van integratie zijn. Het Heilig Hart van Jezus  o met vreugde te getuigen van Gods tederheid voor iedere mens. Onze aartsbisschop mgr. Luc Terlinden nam naast de paus plaats om samen met de volledig volzette basiliek te luisteren naar 6 verhalen rond geloof door 6 verschillende mensen met een ander invalspunt. Als eerste getuige kreeg Helmut Schmitz, Pastoor in Eupen-Kettenis en deken van dekenaat Eupen-Kelmis het woord. Hij vertelde hoe het in zijn lange tijd als priester het verandert is zowel Kerk als de mensen. Hoe hij zich voorhoudt ‘Goed te zijn en de mussen te laten fluiten’. Hij vroeg van welke rol de priester heeft. Als 2^de was Yaninka De Weirdt, Medewerkster bij Kamino (jeugdpastoraal), aan de beurt ze gaf een uiteenzetting van haar werk. Omgaan met jongeren, ze bijstaan in hun noden. ‘Hoe kunnen we in al onze verscheidenheid toch door eenzelfde deur?’ nadat ook zij langs de paus geweest was een bemoedigend woordje kreeg een aandenken in ontvangst mocht nemen. Telkens na 2 sprekers was er een zang moment waar men dan ook zeer goed met meezong.  Vervolgens nam Arnaud Join-Lambert, Professor theologie aan de UCLouvain, directeur van EcclesialLab plaats aan het sprekersgedeelte. Mia Schamphelaere,  Maatschappelijk werkster gaat regelmatig om met slachtoffers van misbruik. (noot: misbruik in alle lagen van de bevolking, incest, trainers in sportclubs, bestuurders in verenigingen, familie… niet alleen misbruikte personen in de Kerk.  Sœur Agnes d’Hoffschmidt van Fraterniteit van Tibériade sprak over de voorzienigheid, dicht bij de schepping. Ook hoe belangrijk de evangelisatie in hun gemeenschap is voor jongeren en gezinnen. Broederlijke barmhartigheid.  Men stelt vast hoe moeilijk het is om mensen te vinden die zich willen engageren en de van trouw zijn. Hoe kunnen wij dat beleven, kunnen duidelijk maken dat volgehouden trouw ook in beproevingen een weg is naar geluk. Pieter De Witte, gevangenisaalmoezenier, we worden in ons werk aangespoord door de oproep van Jezus  om naar de gevangenen te gaan. Mensen zonder verblijfsrecht, met psychiatrische problemen van hun vrijheid beroven deze dan ook met Gods woord bij te staan. Hoe moeten wij als Christenen, en zeker als Christenen die in de gevangenissen werken, tegenover ons strafsysteem staan.

Vervolgens nam paus Franciscus het woord. Hij begon met hoe verheugd hij was met de grote aanwezigheid van parochies van over het hele land. Om zo in te gaan op de vragen die waren gesteld.

Een wederwoord geïnspireerd door de 6 vragen  met en een opgebouwd voorstel van denkpistes rond 3 woorden: Evangelisatie, Vreugde en Barmhartigheid

Priesters niet uit erfenis van het verleden, maar herders zijn die Jezus Christus liefhebben en aandacht hebben voor een volk dat onderweg is. Zo gaat hij soms vooraan, soms in het midden en ook vanachter. We moeten geen fotokopie van een ander te zijn. de Kerk is geen uniformiteit maar een verschil in verscheidenheid. Met het synodale proces  terugkeren naar het Evangelie geen consumptievermaak maar een diepere vreugde die het leven ondersteunt zelfs in donkere of pijnlijke momenten. Een geschenk dat vanboven komt, van God. Een vreugde in het hart en haar oorsprong vind in het evangelie: weten dat we niet alleen onderweg zelfs in nood, van zonde en kommer. Hij draagt zorg voor ons! “Waar  vreugde ontbreekt, waar geen humor meer is, daar is zelfs de Heilige Geest niet” gaf de paus gevat aan. Vreugde en humor een gegeven dat de paus zelf steeds uitstraalt. Moge de vreugde in uw hart, tot uitkomen in uw predingen, uw vieringen, uw inzet en uw apostolaat, want dat roept vragen op en bereik je ook mensen  die van God ver verwijderd zijn. vreugde is de weg wanneer trouw moeilijk lijkt, dan tonen dat het een “weg naar geluk” is. Als men ziet waarheen de weg leidt is men meer bereid om op weg te gaan. Zo kwam hij aan bij zijn derde weg, deze van: Barmhartigheid. Het (Foto 203). Zijn liefde voor ons trekt nooit terug, laten we dat goed in ons hart prenten! Zelfs als ik verkeerds heb gedaan. Dit wil niet zeggen dat de aardse rechtvaardigheid niet moet toegepast worden: “wie fouten maakt, moet boeten”. Men heeft Gods barmhartigheid nodig  om in zijn hart te genezen. Dank je wel voor het werk dat men doet om woede en pijn om te zetten in hulp, nabijheid en mededogen. Iedereen had ook hier verwacht dat de paus het zou hebben over het misbruik dat afschuwelijk lijden en wonden veroorzaakt. Het ondermijnt ook de weg van het geloof, we moeten stilstaan bij het lijden van de slachtoffers. We moeten onze nabijheid laten voelen en alle hulp bieden die we kunnen. Iedereen dient maar domineert niet, één van de wortels van geweld is machtsmisbruik door onderdrukking  of manipulatie wanneer men posities bekleed . Barmhartigheid is hier een sleutelwoord voor gevangenen. Niemand is voor altijd verloren daarom is het correct om alle aardse rechtvaardigheid en menselijke, psychologische en strafrechtelijke wegen te bewandelen. Maar ook mensen helpen om weer op te staan zodat men hun weg in het leven en maatschappij terugvind. We kunnen allemaal fouten maken, niemand is echter voor altijd verloren. Barmhartigheid, altijd Barmhartigheid. Zo eindigde deze fijne ontmoeting nadat hij  nog zijn zegen gegeven had aan alle aanwezigen. 

Nog even blijven zitten tot de paus vertrokken was, van deze gelegenheid ook nog even gebruik maken voor een gesprek met Mgr Lode Aerts  welke we tijdens de Lourdesbedevaart beter hadden leren ken. Eens het  buiten alles weer vrij was zodat iedereen vlot naar buiten kon en met een goed dankbaar gevoel terug naar de bus gingen. Onderweg en later in de bus dan deze ontmoeting en getuigenissen en het wederwoord van de paus met de anderen te bespreken. AC