Tussen kerk en school tref je,  heel in ‘t begin van de Meldertsesteenweg, op de hoek met de Kapelstraat, een statig herenhuis.   Het was vroeger de woning van dokter Cerstelotte,  de eerste huisarts in ons dorp,  in de volksmond beter bekend als ‘t dokturke,  vanwege zijn kleine gestalte.  Symbolischer kon het niet voor een dokterspraktijk uit die tijd. 

De dokter zou tijdens zijn carrière uitgroeien tot een alom gerespecteerd man.  Geniaal, maar met te korte beentjes, zo  zou Louis Paul Boon hem beschreven hebben als die hem gekend had,  één van die Buitingse legendes,  een buitingbeentje kortom.

Jozef Cerstelotte werd geboren en getogen in Beringen,  als zoon van zijn vader,  die dokter en veearts was in één.  Vader Cerstelotte,  kunnen we lezen op zijn bidprentje, was afkomstig van Zuid-Limburg,  dicht bij de taalgrens,  wat zijn Franstalige naam kan verklaren.  Cerstelotte is afgeleid van de voornaam Christiaan,  het -lotte suffix is een verkleinvorm.  Iets als Christiaantje dus.
Klein van gestalte en een verkleinvorm als naam,  dokter Cerstelotte had wel een groot hart.  Als echte dorpsdokter was hij 7 dagen op 7,  24 u op 24 beschikbaar voor zijn dorpsgenoten.  Betalen mochten die als het hen paste en als ze het konden.

Jozef was zijn carr!ère rond de jaren ‘30 begonnen als militair arts in het hospitaal van Leopoldsburg.  ‘s Namiddags voerde hij dan zijn eigen praktijk in ons dorp,  aan de Meldertsesteenweg.  Hij had er ook zijn eigen apotheek,  echte apothekers kwamen veel later.

De dokter kreeg,  samen met zijn vrouw Anna Schepers, vier kinderen in de vooroorlogse jaren:  Mia, Juliette, Jeanne en Eddy. 
Bij het uitbreken van de oorlog vluchtte de familie  naar Frankrijk.  Toen ze na een half jaar terugkeerden,  was er veel in hun woning beschadigd of gestolen,  oa. een zeldzame postzegelcollectie van de dokter:  de volledige verzameling postzegels uitgegeven door de post sinds het ontstaan van België !
Tijdens de bezetting werden er in de dokterswoning 2 Duitse officieren ingekwartierd.  Die werden bij de bevrijding vervangen door 2 Engelse.

Met de jaren werd de dokter een echte dorpsfiguur.  Zijn soms grimmige humor was legendarisch,  z’n verleden als legerarts zal daar niet vreemd aan geweest zijn.
Ons vorige buitingbeentje,  Maurice Diepvens, herinnert zich zijn buurman in een van zijn Buitingse cursiefjes als volgt:

"Die hoorden we altijd van ver afkomen,  die kon zo speciaal hoesten,  ik denk dat hij dat gebruikte als claxon.  Ook 's zondags in de kerk kon je precies weten wanneer hij binnenkwam.  Ik weet nog van in de tijd toen ik misdienaar was, dat er een pastoor was die dan in de hoogmis op zijn horloge keek om juist te weten hoeveel te laat de dokter binnenkwam,  dan konden ze daar in de week over zeuren en zeveren.
Ik kon dat redelijk goed volgen,  want wij woonden naast de dokter en 's zomers als we aan 't spelen waren in de tuin, konden we meeluisteren.  De dokter maakte altijd veel lawaai,  maar 't was een mens met een hart van goud.  Soms kregen we van hem wel eens een karamel.  Ik mocht ook paardje rijden op zijn hond Blacky,  ik zat dan op die hond zijn rug en hield me vast aan zijn oren en zo galoppeerden we dan door de straat.  Later, toen ik groter was,  ging hij mee als ik naar school vertrok.  't Was een grote hond, maar 't was een schrikschijter,  want hij durfde niet mee de speelplaats op ..."
“Die’en huurde we altè va wèèd afkome, die’e kost zoe’e spesjoal hóuste, ich dink dat ‘m da gebrökte as zenne klaksón.  Ooch sondags inne kerk kosd’r zjúst wete as ‘m biennekwamp.  Ich weet nog van innen tèèd tóun ich mèsdéiner war dat ‘r ne pastoe’er war die’en inne hoemes altè op zèn klok keek vur zjúst te wete as ‘t dokkturke biennekwamp, dan koste ze inne wèèk doa’e euver semmele en zie’evere.
Ich kost da redelek góu vollege, want wè woende nève ‘t dokturke en inne zomer as wè an ‘t spele ware innen hof, koste we meelöstere.  Den doktoe’er ha altèd veul lawèèt, mer ‘t war ne miens mé een hèt va good en we krege vantèèd van hum wel es ne kebabbel.  Ich mocht ooch pèèrd rai’e op zennen hond Blacky,  ich zat dan op die’en hond zenne rug en héil mich vast an z’n oe’ere en zoe’e galoppeerde we dan dur de stroa’et.  Loater, as ich grúdder war gink ‘m mee mé mich as ich no ‘t skool vertrok.  ‘t War ne groe’eten hond, mer ‘t war ne brókskèter, want hè dierf néi mee de spilplek op …”

De schooljeugd van Paal was welbekend met de dokter,  ieder passeerde immers meerdere jaren na mekaar bij hem voor het schoolonderzoek.  Of hij de onderstaande uitspraak ooit gedaan heeft valt niet meer te verifiëren,  ze wordt in ieder geval door meerdere voormalige scholieren bevestigd,  maar misschien is het rijmpje een eigen leven gaan leiden.  Het waren nog onverdachte tijden,  er mocht al eens gelachen worden,  behalve met kerk en staat.
Si non è vero,  de quote past wel bij het soort humor dat onze dokter eigen was:

Laat je broekje maar zakken,  ik zal ‘t vogeltje wel pakken
Löt ur brukske mèr zakke,  ich zal ‘t veugelke wel pakke !

Onze dokter overleed in 1991.  Afkomstig van Beringen,  werd hij toch een echt Buitingbeentje. Moge hij nog lang in de toekomst herinnerd worden !

Dokter Cerstelotte bij de viering van oud-strijder Jozef Bosmans.

Als afsluiter nog eentje uit onze collectie nagelaten kunst: 
"Ecoliers" ,  skooljúng ,  olieverf op doek,  J. de Q. , Paal