Tot en met het 1ste studiejaar ging Achiel naar school in Beringen-Mijn. Hij was er ook misdienaar en via de clericus kwam hij terecht in een internaat in Kortrijk. Achiel was een goed student maar moest in het 5de jaar Latijn-Wiskunde zijn studies opgeven omwille van gezondheidsproblemen van zijn vader. Als kind beleefde hij de oorlogsjaren en hij heeft hierover heel wat ervaringen te vertellen. De familie is in 1940 gevlucht naar Deinze en in 1941 teruggekomen.Bij de thuiskomst bleek het hele huis leeggehaald. Dagelijks moest hij te voet en één keer met zijn fiets om verse melk naar een boer op het einde van de Zuidstraat in Beverlo en bij het terug naar huis rijden was hij getuige van een luchtgevecht tussen de Duitsers en de Engelsen. De lege hulzen van hun patronen vielen naast hem op het beton van de weg. Ook het bombardement op de Zuidstraat heeft hij zeer intens meegemaakt in de kelder van de ouderlijke woning. Samen met nog enkele andere deugnieten heeft hij ook stiekem geprobeerd om een jeep van een Engelse officier te starten. Hij had per ongeluk de handrem losgemaakt en de jeep bolde van het heuveltje tegen een gevechtstank aan, tijd om zich uit de voeten te maken!
In 1952 overleed zijn vader en dreigde de Mijndirectie van Beringen om de familie uit het huis te zetten. Om dit te voorkomen is Achiel in 1952 als mijnwerker begonnen in Beringen-Mijn. In het begin als kolenschepper in de pijler tot in 1954 toen hij naar het leger moest. Tijdens zijn legerdienst werd hij geschoold tot onderofficier en voleinde zijn dienst als sergeant in de 11e linie Infanterie in Hasselt. Na zijn legerdienst ging hij terug naar de mijn en volgde de Mijnschool. Na een 3-jaren cyclus behaalde hij grote onderscheiding. Tijdens zijn studies was hij lid van de turnclub en de atletiekclub van de Mijnschool. Ook was Achiel leider van de KAJ en lid van de KWB. Hij heeft vanaf de cadetten tot en met de reserven bij FC Beringen gevoetbald, werd voor 2 jaar getransfereerd naar Taxandria Ham en beëindigde zijn voetbalcarrière na nog 2 jaar bij Flandria Paal. In 1957, bij het 50-jarig bestaan van de mijn voetbalde hij, samen met de vedetten van FC Beringen, mee in de match van de Ondergrond tegen de Bovengrond. Match die de Ondergrond trouwens won.
Dank zij zijn studies aan de Mijnschool werd Achiel TWI-moniteur van de Belgische Steenkolen Nijverheid. In die hoedanigheid was hij verantwoordelijk voor het opleiden van jonge en nieuwe mijnwerkers. Na een examen in Hasselt werd Achiel mijninspecteur, eerst in Eisden – Zolder-Houthalen en de laatste 2 jaar in Waterschei en Winterslag. Vooral in Zolder was het armoedig gesteld met de veiligheid en heeft hij moeilijkheden ondervonden om dit te corrigeren. Zelfs het stilleggen van een pijler was nodig om de directie te overtuigen om de gepaste maatregelen te nemen.
In 1956, tijdens een kermisbal in cinemazaal De Pelikaan te Paal leerde Achiel zijn toekomstige vrouw Emilie Schraepen uit de Mierheuvelstraat kennen. Een fotograaf heeft hun die avond gefotografeerd en Achiel draagt deze foto nog altijd mee in zijn portefeuille. Emilie en Achiel huwden in 1958 en woonden in bij een tante van Emilie in de Meldertsesteenweg. In 1962 bouwden zij hun huis in de Galgestraat. Toen was de Galgestraat nog een servituut weg wat voor de nodige problemen gezorgd heeft voor het bekomen van een bouwvergunning. Achiel had de Galgestraat gekozen omdat deze buiten de concessie van de steenkoolmijn viel en omdat hij van de nabijheid van de steenkoolmijn weg wou. Emilie en Achiel kregen 5 kinderen 4 meisjes en 1 jongen. Emilie is enkele jaren geleden overleden.
Achiel is een gekend persoon in Paal als voorzitter van het ACV, bestuurslid van de KWB, provinciaal bestuurslid van de BGJG en lid van de biljartclub in café Bij Emma. Hij is 30 jaar voorzitter geweest van Radio Benelux en stichtte meer dan 25 jaar geleden de Schaakkring Benelux.
Ook professioneel was Achiel zeer actief. Tijdens zijn loopbaan in het mijnwezen bouwde hij parallel ook een portefeuille als verzekering- en spaarkasagent op.
Na de sluiting van de laatste mijn in Limburg in 1989 en met 36 jaar dienst ging hij op pensioen. Tijdens zijn loopbaan kreeg hij erkenning van de Belgische staat met de diploma’s van “ Gouden Palmen in de Kroonorde” en “Laureaat van de Arbeid”.
Achiel betreurt dat de Paalse verenigingen er momenteel op achteruitgaan. "De fut is er uit” zegt hij.
Wel is hij uiterst tevreden met de werking van het wijkcomité in zijn buurt. Het bevordert opnieuw het contact met de buren onderling.