Duidelijk is nu al dat alleen een snelle en drastische reductie van de broeikasgassen nog een positief effect kan sorteren. In de 2e helft van de 21e eeuw moet de uitstoot van broeikasgassen zelfs volledig teruggedrongen worden.
Dit vraagt vooreerst een structurele ombouw naar een klimaatneutrale economie, waarbij alle fossiele brandstoffen geheel vervangen worden door koolstofarme- of koolstofneutrale energiebronnen. Een reusachtige opgave voor onze kinderen en kleinkinderen om dit te verwezenlijken!
Ook de mens moet zijn gedrag en levenswijze fundamenteel aanpassen: we moeten ons (veel) minder verplaatsen en terug meer oplossingen voor onze behoeften zoeken binnen de plaatselijke gemeenschappen, ons voedingspatroon moet grondig veranderen, we moeten (veel) minder fossiele energie verbruiken om maar enkele voorbeelden te noemen.
Volgend jaar op de echte milieutop in Parijs, zullen hopelijk nieuwe bindende afspraken gemaakt worden tussen alle landen van de wereld met de bedoeling het tij alsnog te keren.
Sommigen onder ons zullen de kwestie vandaag nog afdoen als “een ver-van-mijn-bedshow”, maar dat is niet het geval. Zo stelt de Europese Commissie nu al een reductie van de broeikasgassen voor van -40% tegen 2030. Met “kaasschaafmaatregelen” alleen (een beetje meer isoleren, af en toe wat fietsen…) gaan we aan dat objectief niet geraken.
Alleen met vereende krachten van alle burgers van alle landen en zeker van de Westerse wereld, worden de objectieven die gesteld worden, haalbaar.
Vooral de politieke overheden mondiaal, Europees, nationaal, Vlaams maar ook lokaal zullen het heft in handen moeten nemen en hun beleid grondig aanpassen om de vooropgestelde doelen te bereiken. Milieuzorgen en de overlevingskansen van onze planeet, zijn op dit ogenblik echter niet de hoofdbekommernis van onze lokale overheden, zoals recent nog uit de gemeentelijke profielschetsen opgemaakt door de Vlaamse Overheid, bleek.
Vooraleer we echter aan concrete maatregelen beginnen te denken moet eerst visie ontwikkeld worden hoe een gemeentebestuur op lange termijn kan bijdragen tot een substantiële vermindering van de CO2-uitstoot.
Oplossingen moeten we vooral zoeken in de ombouw van een aantal beleidsdomeinen (bouwen,winkelbeleid, mobiliteit, hernieuwbare energie, dienstverlening, duurzame consumptie…) waardoor burgers concreet geholpen worden om “anders te gaan leven”.
Bepaalde grote beleidslijnen, geïnspireerd door inzichten die opgang maakten op het einde van de vorige eeuw, moeten in het licht van de levensgrote kwesties die nu afkomen, kritisch bevraagd worden en zo nodig bijgesteld worden.De prioriteiten lagen 20 jaar geleden anders, omdat de uitdagingen totaal verschilden.
Neem nu de centralisatiepolitiek van Beringen. Het kan toch niet de bedoeling zijn om het aantal autoverplaatsingen voor de burgers van Beringen in de toekomst op te drijven.Is kernversterking van een centrum bijvoorbeeld meer nodig dan de kernversterking van de dorpen, als we de autoverplaatsingen willen beperken?
Het huidig mobiliteitsbeleid dat nog grotendeels prioriteit geeft aan het auto- en vrachtwagenverkeer is een ander belangrijk item, waarover grondig kan gereflecteerd worden .
Als Beringen echt mee het verschil wil maken op het vlak van drastisch verminderen van broeikasgassen, zou de keuze voor een gedurfd fietsbeleid en een toekomstgericht decentralisatiebeleid (de burgers in hun dorpen laten blijven in plaats van ze te stimuleren naar het centrum te gaan), , een interessant perspectief kunnen bieden, naast vele andere beleidsaanpassingen.
De denktank van paalonline begint alvast na te denken over deze uiterst belangrijke kwestie.
Gust Luyten