Na een deugddoende nacht kwamen we samen in “ Salle Notre Dale De Joie“ van zorghotel St. Frai. Voor de viering werd een greep uit ons groot aanbod van Vlaamse Marialiederen gezongen. Het werd een viering op een plaats waar men zelden een viering houdt. Uiteraard was dit met een bedoeling, namelijk 150 jaar geleden werd er door de zusters een eerst zorghotel, toen nog hospitaal voor zieke bedevaarders, geopend. En het huidige zorghotel st Frai bestaat dit jaar 25 jaar. Tijdens de viering zong Vanessa het tussenlied: Ja hier ben ik. In zijn homilie ging vicaris Bart verder in op het evangelie. Ja, we zijn ook naar de berg gekomen net zoals in het evangelie waar Jezus 3 apostelen al een keer meenam naar de berg om het al een keer aan te voelen wat er nog allemaal nog gaat gebeuren. Laten we zoals Vanessa zong : Ik neem weg uw hart van steen, geef een hart voor liefde alleen
2de strofe bedevaartlied
Van post tot west en verder
Ontstond een pelgrimstocht.
Zij drinken levend water
en bidden hier tot God….dus
Refr.
Ga en vertel het aan de priesters…..
Naar goede gewoonte gaf Arnoud ook dit jaar een priveconcert met zijn doedelzak in de hal van het zorghotel, een concert dat ook dit jaar veel bekijks en gewaardeerd werd op de 4 verdiepingen waar de aanwezige bedevaarders op hun verdiep aan de balustrade genoten. Namiddag was het voor de zieken een speciaal moment, de doortocht door de grot met de bron en de rotsen die blijvend vochtig zijn waar zelfs het water opstaat. Mooi is dat de ‘Bretelle mannen en vrouwen’ van Lourdes dan de rij van bedevaarders laat stoppen en de zieken laten voorgaan. Zelfs als rolstoeler alleen of met zijn begeleiding komt krijgt deze steeds voorrang. Zo ging men na de doortocht gewoon verder tot aan de kaarsenkapel voor het gebaar van het licht. Licht geboren uit het Licht, het licht van de Onbevlekte Moeder, dat Bernadette zag. Het passende lied: Dat het licht in ons mag blijven branden klonk dan ook nog mooier dan anders. We hebben mensen thuis beloofd een kaars te branden, willen een kaars branden voor zoveel persoonlijke intenties en/of personen, onze gestorvenen. De bedevaart kaars van de Limburgse Diocesane bedevaart mooi versierd met moeder Maria en daar al het volk rond omringd door de rozenkrans ook het teken met bedevaart thema. Nadat de kaars werd aangestoken en gezegend werden ook eerst de grote kaarsen welke mee op de trede stonden gezegend en vervolgens deze van de bedevaarders. Na deze plechtigheid ging het dan naar de kaarsenkapel waar men hun kaarsen aan de bedevaartkaars aansteken en vervolgens in de kaarsenkapel plaatsen met hun intenties. Wat later deed men gezamenlijk nog de kruisweg van de zieken, verdeeld in verschillende kleinere groepen ging men van statie tot statie telkens halt houdend om er naar het verhaal en daarop hoe we het in deze tijd kunnen ervaren. Aan het zorghotel kregen de scouts ook nog het bedevaart kenteken van LDB, een blijvend aandenken voor hen. Om 20u30 was het opnieuw verzamelen voor de kaarskesprocessie. Ook dit jaar mochten we, samen met alle Vlaamse bedevaarders de processie om 21u openen. Zo gingen we met de brandende kaars, voor de rolstoelen voorziet ons Bisdom telkens, om veiligheidsreden, een ledkaarsje. Zo ging men in rijen 4 meebiddend in de verschillende talen rond om op eind toe te komen op het esplanadeplein voor de Rozenkransbasiliek. Wij kwamen er toe en toen moesten de laatste bedevaarders en het beeld van OL Vrouw nog vertrekken. Ondertussen was het ook al donker geworden zodat het plein bij het toekomen van OL Vrouw helemaal verlicht was met de kaarsen op het volgelopen esplanadeplein. Rustig werd er geluisterd, meegebeden en gezongen naar de aanbidding. Na de lichtprocessie was er de grote uittocht naar de verschillende hotels en voor de scouts nadat ze hun taak volbracht hadden nog een tochtje de berg op richting de kampplaats in het bos. Als je met de scouts sprak ze vonden de bedevaart een aangrijpend gebeuren en zeer fijn dat men de zieken kon helpen met het duwen van de rolstoelen en de blauwe karren te trekken en duwen. Vanuit de zieken is er ook een grote dankbaarheid dat ze komen helpen. AC
